Akredytacja w POZ. Zalety, zasady, praktyczne porady.

Ustawa o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta wprowadziła szereg obowiązków dla placówek POZ finansowanych ze środków publicznych. Choć akredytacja nie jest obowiązkowa, stanowi wyznacznik wysokiej jakości świadczeń i może mieć realny wpływ na kontraktowanie usług z NFZ. Tym samym staje się kluczowym elementem zarządzania każdą jednostką medyczną. Publikacja szczegółowo omawia warunki konieczne do spełnienia standardów akredytacyjnych, dzieląc je na obszary kluczowe dla funkcjonowania POZ: Opieka nad pacjentem – dostępność świadczeń pielęgniarki i położnej, szczepienia obowiązkowe i zalecane, profilaktyka chorób cywilizacyjnych, organizacja rejestracji pacjentów i teleporad. Kompleksowość opieki – opieka nad pacjentami przewlekle chorymi, szybkie testy diagnostyczne, opieka koordynowana, współpraca ze szpitalami, wiarygodność badań laboratoryjnych. Prawa i obowiązki pacjenta – dostęp do dokumentacji, udział w podejmowaniu decyzji, poszanowanie praw pacjenta, uwzględnianie uwag i skarg. Poprawa jakości – samoocena, badanie opinii pacjentów, szkolenia personelu, programy ciągłej poprawy jakości. Bezpieczeństwo opieki – szkolenia z pierwszej pomocy, procedury w stanach zagrożenia życia, racjonalne stosowanie leków, polityka bezpieczeństwa pacjenta. Informacja medyczna – bezpieczeństwo systemów informatycznych, kompletność i integralność dokumentacji medycznej. Jakość zarządzania – kwalifikacje i obowiązki personelu, infrastruktura placówki, dostępność dla osób z niepełnosprawnościami, polityka przeciwpożarowa i gospodarka odpadami. Treść książki została zbudowana w sposób maksymalnie praktyczny. Opis każdego standardu zawiera: cel jego wprowadzenia, wskazanie, czy jest obligatoryjny, informację o kamieniach milowych, określenie wagi standardu i jego ocenę, elementy konieczne do uzyskania pełnego spełnienia standardu. Dodatkowo pod każdym standardem znajduje się część Q&A (pytania i odpowiedzi), które rozwiewają najczęstsze wątpliwości i wskazują praktyczne sposoby wdrożenia standardów w jednostkach medycznych. Można tam znaleźć odpowiedzi m.in. na poniższe pytania: Jakie dokumenty mogą pomóc w skutecznym monitorowaniu stosowania antybiotyków w jednostce POZ? Co powinna zawierać procedura dotycząca szczepień zalecanych dla dorosłych? Jak często jednostka powinna oceniać realizację programu ChUK? Czy podmiot leczniczy, który zgłasza do akredytacji kilka zakładów leczniczych, realizujących świadczenia POZ, powinien przedstawić dane zbiorcze na podmiot, czy na każdy zakład odrębnie? Czy przychodnia musi opracowywać kryteria odmów, jeśli nie odmawia wizyt domowych i realizuje wszystkie zgłoszenia? Czy ocena za pomocą skali VES musi być przeprowadzana przez personel medyczny? Jakie są obowiązki personelu wobec pacjenta, który odmawia przyjęcia informacji o swoim stanie zdrowia? Czy wystarczy, że prawa pacjenta są zapisane w regulaminie organizacyjnym jednostki? Czy podmiot może zakupić i umieścić w widocznych miejscach gotowe algorytmy postępowania w stanach zagrożenia życia? Czy w jednostce, w której nie są przyjmowane dzieci (nie ma deklaracji zbieranych na dzieci) konieczne jest posiadanie rurek ustno-gardłowych i worków AMBU dla dzieci? Kto odpowiada za analizę i monitorowanie zdarzeń niepożądanych w POZ? Czy wymagane jest dokumentowanie zasad postępowania w sytuacjach krytycznych dotyczących danych medycznych? Czy brak wpisu o badaniu fizykalnym w poradzie osobistej jest błędem? Czy POZ zatrudniający 5 pielęgniarek powinien posiadać 5 neseserów pielęgniarskich? Publikacja przeznaczona jest dla publicznych i niepublicznych podmiotów leczniczych, które dzięki akredytacji zyskują wymierne korzyści finansowe, a także dla pracowników NFZ, sędziów, adwokatów i radców prawnych.