Imperatywy jako narzędzia formacji chrześcijan w Apokalipsie św. Jana

Apokalipsa św. Jana nie jest, wbrew jej potocznemu, popkulturowemu rozumieniu, katalogiem spektakularnych katastrof albo jedynie pobudzającą wyobraźnię twórców charakterystyką antychrysta. Opisuje zakorzenienie historii życia wierzących w Zmartwychwstałym i pamięć o perspektywie eschatycznej. Kościół przedstawiony w Ap, będąc w świecie, przeżywa kryzysy, problemy i zagrożenia (por. Ap 1,9; 2,6.9.10.13.15.20.22; 6,9-11; 7,14; 11,7; 12,11; 13,11; 17,6 18,24). Z tego powodu potrzebuje formatora, który poprzez pewne narzędzia zaproponuje system naprawy bądź umocnienia gmin chrześcijańskich. Patrząc na obraz Kościoła zawarty w ostatniej księdze Pisma Świętego i porównując go z obrazem dzisiejszego Kościoła, dotkniętego przez różne trudne sytuacje, należy postawić pytanie o to, w czym wspólnota przedstawiona w Ap może szukać swojego ratunku, aby później podobne narzędzia móc wykorzystać wobec współczesnego Kościoła. Wydaje się, że jednym z takich sposobów jest użycie przez formatora bardzo konkretnych i radykalnych wypowiedzi imperatywnych kierowanych do wspólnoty. Dlatego analiza tekstów biblijnych będzie pokazywała, jaką rolę odgrywają imperatywy w konkretnej sytuacji Kościoła, jakie mają znaczenie, w jakiej kondycji są ich adresaci, kogo można uważać za formatora oraz jaki będzie efekt zastosowania się bądź niezastosowania do tych wezwań.