Osobowościowe uwarunkowania przeżycia religijnego

Człowiek staje się w pełni sobą, jeśli podejmuje wysiłek realizowania, rozwijania wrodzonych potencjalności. Mimo wielkich osiągnięć nauki, badacze nadal poszukują bardziej adekwatnych do współczesnych czasów i skuteczniejszych narzędzi oraz sposobów wdrażania nowych idei wychowawczych w celu osiągnięcia jak najbardziej wszechstronnego rozwoju człowieka. Na gruncie poszukiwań naukowych zauważa się nadal brak szerszych opracowań dotyczących sposobów realizacji tych przedsięwzięć. Wynika to m.in. z tego, że różnego rodzaju instytucje, troszcząc się o dobro człowieka, ciągle muszą odpowiadać na znaki czasu i podejmować konfrontacje z aktualnymi warunkami społeczno-ekonomicznymi danych społeczeństw, nowymi odkryciami naukowymi oraz wymaganiami rozwojowymi człowieka. Autor rozprawy, na podstawie literatury przedmiotu oraz przeprowadzonej analizy badań empirycznych dotyczących powiązania altruizmu, empatii, wrażliwości sumienia, sensu życia i wartości z przeżyciem religijnym: obecności Boga i Jego nieobecności, podjął próbę wskazania kilku propozycji psychologiczno-pastoralnych, które mogłyby posłużyć integralnemu rozwojowi człowieka. Dotyczą one m.in. poszukiwania prawdy i wyboru wartości, potrzeby samoakceptacji i odnalezienia sensu życia, udziału w poradnictwie psychologiczno-duszpasterskim.