Postępowanie przed Wojewódzką Komisją do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych

Zagadnienie dochodzenia przez pacjentów roszczeń związanych ze szkodą wyrządzoną w procesie leczenia oraz istota błędu medycznego (lekarskiego) były i nadał pozostają istotnymi problemami rozważań zarówno doktryny, jak i orzecznictwa. Negatywnie oceniane przez doktrynę postępowanie cywilne z uwagi na problemy dowodowe oraz długotrwałość i wysokie koszty procesu doczekało się alternatywy. Wzorem państw takich jak Szwecja czy Francja w Polsce począwszy od dnia 1.1.2012 r. poszkodowani pacjenci i ich spadkobiercy mają możliwość skierowania wniosku do nowopowołanych organów, jakimi są wojewódzkie komisje do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych. Możliwość ta zagwarantowała ustawa z 28.4.2011 r. nowelizująca ustawę o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, której przepisy Rozdziału 13a kreują nową procedurę dochodzenia roszczeń, z założenia wolną od obowiązku wykazania winy sprawcy szkody i związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem a jego negatywnymi następstwami. System, którego istota uniezależniona jest od obowiązku wykazania winy sprawcy, oparty na ubezpieczeniowej kompensacji szkody, nazywany jest w doktrynie zachodnioeuropejskiej systemem no fault compensation, i takim też, miał się stać system polski. Niniejsza książka jest m.in. próbą odpowiedzi na pytanie, czy polskie postępowanie w sprawie ustalenia zdarzenia medycznego uznać można za model no fault compensation, zaś konkluzja prowadzi do wniosku, że znowelizowana ustawa niestety nie realizuje założeń ustawodawcy. Wprowadzona nowelą procedura jest nowym, nieznanym dotąd na gruncie roszczeń cywilnych związanych z błędami medycznymi rozwiązaniem wymagającym przeanalizowania pod kątem celowości i zgodności z prawem. Dotychczasowe opracowania związane z kompensacją szkód medycznych analizują tradycyjny model odpowiedzialności cywilnej i postępowania przed sądem powszechnym regulowanego przepisami Kodeksu postępowania cywilnego. Znowelizowana ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta powołała do życia organy – wojewódzkie komisje do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych – których zadaniem jest ocena, czy przedstawione przez wnioskodawcę zdarzenie wywołujące szkodę jest zdarzeniem medycznym w rozumieniu ustawy czy też nim nie jest. Ustawodawca wprowadził również pojęcie samego „zdarzenia medycznego”, które z założenia jest odmienne od znanych prawu cywilnemu błędów medycznych czy błędów lekarskich, w zasadzie wiele się od nich różni. Istotą badań podjętych w niniejszej monografii jest fakt, że ustawodawca wprowadzając postępowanie przed wojewódzkimi komisjami w dużej mierze zobligował te organy oraz uczestników postępowania przed nimi do korzystania z przepisów Kodeksu postępowania cywilnego regulującego postępowanie przed sądami powszechnymi. Taki zabieg legislacyjny wywołał falę krytyki z uwagi na problemy i kontrowersje natury prawno-medycznej, cywilnej oraz ubezpieczeniowej. Jednocześnie nieprzemyślany do końca sposób procedowania powoduje, iż postępowanie przed wojewódzkimi komisjami, które z założenia miało na celu uproszczenie i przyspieszenie uzyskiwania przez poszkodowanych należnej im kompensacji, a także stworzenie realnej gwarancji, że szkody te zostaną efektywnie i w miarę szybko skompensowane z funduszu ubezpieczeniowego, stało się w zasadzie bliskie postępowaniu cywilnemu ze wszelkimi jego problemami. Wszystko to sprawiło, że zasygnalizowana problematyka zasługuje na temat poważnego dyskursu naukowego, a niniejsza praca jest pierwszą w polskiej literaturze tak kompleksową próbą omówienia istotnych kwestii i problemów związanych z procedurą dochodzenia roszczeń.