Wielka gra Serafinowicza

Dynamiczna, wielowątkowa, pełna anegdot biografia wybitnego dziennikarza telewizyjnego, twórcy najsłynniejszego teleturnieju w historii Telewizji Polskiej. Nazwa „Wielka Gra” odnosi się tu nie tylko do teleturnieju, ale również do modelu życia oraz do ryzykownej gry z polityką niepokornego człowieka. Jest to również portret PRL-u i PRL-owskiej telewizji, której etap „inteligencki” zakończył się po marcu ‘68. Jest to również skrząca się anegdotami opowieść o kultowym teleturnieju, przez który – w roli zawodników - przewinęło się wiele bardzo dziś znanych osób, np. Henryk Samsonowicz, Ewa i Janusz Łętowscy, Waldemar Łysiak czy Sławomir Pietras. Nadawany na żywo z drugiego piętra Pałacu Kultury i Nauki teleturniej Wielka Gra dawał milionom widzów przed telewizorami przedsmak wielkich pieniędzy, dreszcz hazardu i zupełnie niekomunistyczną jakość medialnych celebrytów. Wielka Gra to była emocja, przygoda, adrenalina. Połączenie wysiłku psychicznego z typowo sportową rywalizacją. Dreszczyk emocji, smak zwycięstwa, indywidualny sukces. Mistrzem ceremonii w tej grze był elegancki dżentelmen, znów jak z innej, niekomunistycznej rzeczywistości, świetnie ubrany, z doskonałymi manierami, przystojny i pełen uroku erudyta, czyli Ryszard Serafinowicz. Ryszard Serafinowicz (1924-1972) z rodziny o kresowo-żydowskich korzeniach, uczył się w elitarnej szkole jezuickiej, walczył w Szarych Szeregach, po wojnie uciekł na Zachód, gdzie był tłumaczem UNRY. Wrócił jednak do Polski stalinowskiej, podjął studia, a potem pracę w PAP-ie. Po odwilży dostał się do raczkującej telewizji. Tu zrobił błyskawiczną karierę jako twórca najpopularniejszych teleturniejów inspirowanych zachodnimi formatami, z flagową Wielką Grą. Wyrzucony z telewizji na fali antysemickich czystek, wyemigrował do Kanady, gdzie pracował jako radiowiec. Niespełna 50-letni umarł na raka.